‘Een lopende encyclopedie’ werd de 77-jarige psychiater Ton Gerritsen genoemd door zijn collega’s. Een kundig vakman bij GGzE die ver voorbij zijn pensioengerechtigde leeftijd door bleef werken bij Nestor, de afdeling voor ouderenpsychiatrie. “Deze doelgroep kent een lange levensgeschiedenis; dat maakt ze heel gelaagd.”
Eigenlijk wilde Ton dierenarts worden, maar door omstandigheden kwam hij in de geneeskunde terecht. Hij was altijd al geïnteresseerd in iemands gedrag. Waarom hebben mensen verschillende gewoontes? Wat is normaal, wat is ziek? Welke rol speelt cultuur? “Wanneer je met ouderen werkt heb je niet alleen te maken met het mentale aspect maar ook met het lichamelijke. Een hoop van je medische kennis als arts kun je daarom goed toepassen. De vraagstukken die deze cliënten hebben zijn namelijk heel breed.” Werken in de ouderenpsychiatrie wordt niet per se als “sexy” gezien, zegt Ton. Onterecht. “De waarde van deze groep wordt onderschat. In onze maatschappij word je toch eigenlijk afgeschreven wanneer je oud bent. Maar ze verdienen mooie laatste jaren. En met de juiste behandeling kun je echt nog het verschil maken.”
Gedeelde verantwoordelijkheid
Ton heeft 18,5 jaar bij GGzE gewerkt. Daarvoor werkte hij jarenlang op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. “Het was een hele verandering om hier te komen werken. Hier is veel meer sprake van intensievere samenwerking, met bijvoorbeeld Verpleegkundig specialisten en psychologen. Je bent echt als team met de cliënten bezig; het is een gedeelde verantwoordelijkheid. Dat vond ik prettig.” Daarnaast vond hij ook dat het management dicht bij de werkvloer stond en betrokken was. “Ik heb me echt gezien en gewaardeerd gevoeld.”
Nuttig
Het stond niet per se op de planning om nog zolang door te werken. Met zijn vrouw had hij afgesproken om te gaan minderen. Maar toen overleed zij. Rond de tijd van de coronapandemie. Wat betekende dat er weinig mogelijk en te doen was. “Bij GGzE bleven ze vragen of ik voor ze wilde werken. Ook gezien de krapte op de arbeidsmarkt met psychiaters, en dat besloot ik te doen. Ik vind het belangrijk iets nuttigs te doen voor de gezondheidszorgdienst en ik had de energie om nog wel een poosje door te gaan.”
Roeping
Voor Ton is het kiezen voor dit werk een soort roeping geweest. De inhoud van het vak stond altijd boven het geld. Hij werkte graag hard, samen met zijn team. “Je moet van je vak houden, anders werkt het niet.”
