“Het moment dat ik een glimlach op zijn gezicht zag, was voor mij echt een geluksmomentje.” Verpleegkundig coördinator Eefje blikt terug op een bijzondere ervaring met een cliënt. De man was een einzelgänger; leefde als kluizenaar in zijn kamer. “Hij liet zich nauwelijks zien. Ik werd zijn persoonlijk begeleider en heb veel tijd en energie moeten steken in het opbouwen van een vertrouwensband. Dat lukte. Ik kreeg hem zelfs zover om samen te gaan shoppen.”
Het betreft een cliënt met een antisociale persoonlijkheidsstoornis en niet-aangeboren hersenletsel die sinds een aantal jaar rolstoelafhankelijk was. Iets waar hij zich voor schaamde. Een combinatie van factoren maakte dat hij werd opgenomen. Het uitstapje met Eefje was voor hem een zeer grote stap. “Ik wilde de eigen regie teruggeven door hem zelf nieuwe kleren te laten kopen. Vervolgens gingen we het terras op. Daar leerde ik een heel andere man kennen. Waar er gewoonlijk weinig écht contact was, vertelde hij nu hele verhalen. Over zijn reizen over de wereld, zijn werk als monteur… Hij ontspande helemaal. Ik zag eindelijk de mens achter de psychiatrische cliënt.”
Zijn wereld werd sinds jaren weer wat groter. Even weg uit zijn donkere kamer. Hij keek dan ook zijn ogen uit. Voor Eefje is het heel belangrijk om mensgerichte te zorg te bieden. Waar heeft iemand behoefte aan? Hoe kan de kwaliteit van leven vergroot worden? “Ik vind het belangrijk om de mens achter de diagnose te zien. Ik verdiep me in hun belevingswereld, hun verleden, interesses… En ik toon empathie. Dat zorgt er vaak voor dat een cliënt meer over zichzelf deelt.”
En zo ontstaan er soms heel mooie geluksmomentjes.